Ale czy jest się czym zachwycać? Przecież nie ma tu wybitnych gór, ośnieżonych szczytów ani rozległych panoram. Wszystko co jest to wijąca się droga między wzgórzami i mnóstwo wody. Ale czy w wędrówkach górskich zawsze chodzi o te szczyty i panoramy? A może czasem o co innego? Może wystarczy szum wiatru w liściach i wody na kamieniach? Pustka i spokój, powolne kroki to może te rzeczy, których trzeba po tygodniu pełnym gonitwy i trosk? A czy woda wesoło chlupocząca w butach nie może cieszyć beztroską? Jeśli to wszystko gdzieś jest, to w Nieznajowej właśnie. Tu czas płynie inaczej. Gubi się w meandrach strumieni. Tu wzgórza cieszą oczy, gdy spojrzeć na nie z dołu. Tu wiosna smakuje najlepiej i cieszy oczy świeżą zielenią. A do tych którzy znajdą się w dolinie wczesną wiosną historia puszcza ukradkiem oko. Bo wtedy można z łatwością odnaleźć ślady dawnych mieszkańców. Później wysokie i gęste trawy wszystko ukryją i tylko wytrwali mają szansę na sukces.
To było wczoraj, a dziś zostało wspomnienie i tęsknota. Dziś można tylko spoglądnąć w przyszłość. Snuć takie plany aby jak najszybciej powrócić do doliny. A tym chętnym pakującym plecaki doradzić: Nie omijajcie Doliny by nie żałować gdy do niej zawitacie, że trafiliście tam tak późno. i weźcie dobre wysokie buty gdy woda w ich wnętrzu wam przeszkadza... :D
zdjęcia M.N.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz