Sucha Góra - mokry dół

Sucha Góra widziana z masywu Królewskiej Góry -

 marzec 2016 r.

Od jakiegoś czasu chodziło mi po głowie, aby wejść na najwyższe wzniesienie Pogórza Dynowskiego. Sucha Góra, bo to o niej mowa,  znajduje się w okolicy Krosna i słynie z ponad stumetrowego przekaźnika RTV. Jej masyw o wysokości 585 m n.p.m. jest w większości zalesiony i nie łatwo na nim o rozległe widoki. Mimo to wędrówka po jej zboczach może być całkiem przyjemna. Zwłaszcza dla tych z nas, którzy panoramy traktują jako miły dodatek a nie jako cel sam w sobie.

Stało się tak, że najdogodniejszym terminem na wypad pod Krosno okazał się jedenasty listopada. Do Węglówki, z której zacząłem marsz, dotarłem około ósmej rano. Wbrew prognozom pogody na miejscu przywitał mnie deszcz. Na jego towarzystwo byłem skazany z małymi przerwami niemal do samego szczytu. Szczęściem nie był on intensywny i nawet nie wymagał wyjęcia kurtki przeciwdeszczowej.

Szlak początkowo przeprowadził mnie przez potok aby zaraz za nim wejść w las i tak aż do samych Czarnorzek. Droga ciągle wiodła w górę. Grunt rozmoczony jesiennymi deszczami w większości przykrywał dywan z opadłych liści. Musiałem dobrze pilnować znaków bo nie wszędzie było widać wydeptany przez poprzedników ślad. Dopiero na grzbiecie sytuacja się zmieniła. Tam też przywitał mnie przeszywający zimnem przeciąg, którego nie zatrzymywał gęsty mur drzew po prawej i lewej stronie drogi. Niestety mglista pogoda uniemożliwiła zobaczenie czegokolwiek w prześwitach pozbawionego liści lasu.

Pod centrum nadawczym zatrzymałem się na dłuższą chwilę aby wykonać parę zdjęć. Najwięcej trudności sprawiło mi wykonanie autoportretu z przekaźnikiem w tle. Niestety mimo szczerych chęci żadne ze zdjęć nie było udane. Dalsza droga wiodła skrajem płotu, którym opasane jest centrum nadawcze. W okolicy bramy kompleksu zrobiłem ponownie przerwę tym razem na drugie śniadanie.

Po posiłku ruszyłem grzbietem w kierunku właściwego szczytu Suchej Góry. Szlak właściwie nie przechodzi przez kulminację wzniesienia. Mija ją jednak w takiej odległości, że nadłożenie paru metrów nie jest problemem. Patrząc na ślady, większość turystów wychodzi z podobnego założenia i wydeptali oni wyraźną ścieżkę na szczyt.
Siłą rzeczy z wierzchołka mogłem już tylko zacząć zejście do Czarnorzek. Droga w dół była znacznie krótsza niż ta w górę i dla odmiany przecinała całkiem sporą śródleśną polanę, która nadałaby się w sam raz na biwak. Zwłaszcza, że w okolicy jest źródło wody nazwane źródłem Mieczysław. To właśnie między polaną a źródłem przeoczyłem zakręt szlaku i wlazłem w okropne rozlewiska poprzecinane grząskimi muldami błota. Z takiej muldy zsunąłem się jedną nogą w wodę, która szybko wypełniła but przelewając się przez krawędź cholewki. Sucha Góra pożegnała mnie mokrym dołem.

Po dojściu do wsi ruszyłem dobrze znanymi mi ścieżkami przez rezerwat Prządki, Odrzykoń (tam zmieniłem szlak na zielony i niebieski), zahaczyłem o Królewską Górę aby na koniec dotrzeć do przystanku w Czarnorzekach. Tam zakończyłem swoją eskapadę cierpliwym oczekiwanie na busa do Rzeszowa.

listopad 2016 r.