Po kondycję z szafą w Sądecki

Czytając relacje w sieci z różnych przedsięwzięć odnoszę wrażenie, że w dzisiejszych czasach nie ma miejsca na porażkę. Nawet jeśli cel nie zostanie osiągnięty autorzy często przekonują, że bogate doświadczenia i okoliczności przyrody z nawiązką wynagradzają brak sukcesu. Po czym "odgrażają" się, że oni tam jeszcze wrócą i wtedy zobaczymy. Zatem jak w takim kontekście ocenić naszą ostatnią turę? Z trzech dni wyszły dwa, zamiast biwaku w śniegu przespaliśmy się w ciepłym schronisku, a zakładana trasa z tą faktyczną miała tylko kilka punktów stycznych...

W piątkowy wieczór docieram do Rytra. Na dworcu przejmuje mnie Pim. Do Zajazdu pod Roztoką mamy blisko. Na miejscu zaskakuje mnie standard, zwłaszcza w stosunku do ceny i, że to obiekt PTTK. Przyzwyczajony do często przaśnych schronisk górskich jestem zaskoczony pościelą na łóżku, ręcznikiem w zestawie i ładną czystą łazienką na własny użytek zaopatrzoną w niebagatelny luksus w postaci ciepłej wody. W dodatku Michał zorganizował mi z pobliskiego baru żur i pierogi na kolację. Żyć nie umierać!

W sobotni poranek okazuje się, że kolega musi być w poniedziałek w pracy. Klamka zapadła - mamy tylko dwa dni na narciarską wędrówkę. Plany są takie, że dziś wchodzimy niebieskim szlakiem narciarskim na Halę Konieczną, przebijamy się bez szlaku na Przełęcz Długą, robimy trawers Radziejowej drogą narciarską i spadamy w kierunku Białej Wody, tam biwak. A kolejny dzień to w skrócie przejście grzbietu Małych Pienin. Warunki są super. Jest biało, słońce rozświetla szafirowe niebo, a temperatura jest na lekkim minusie. Póki co nawet wielkie toboły nie przygniatają za bardzo do ziemi.

Po odcinku pieszym wreszcie możemy założyć deski. Foki przezornie przykleiliśmy jeszcze w Zajeździe. Parę fotek, małe poprawki ekwipunku i ruszamy. Początek napawa optymizmem. Śnieg jest dobry do marszu, plecaki nie zaburzają specjalnie płynności ruchów, a solidne śniadanie daje moc. Ale co to? Pierwsze ostrzejsze podejście jest przykryte głębszym śniegiem. Narty już nie trzymają się na powierzchni. Trzeba zaangażować więcej sił. Ale mimo wszystko jest moc. Po początkowym zrywie Michał wchodzi w tempo odpowiednie dla mnie. Póki co to on prowadzi. Robi się ciepło. Wiatrówka ląduje w plecaku. Za krótkim płaskim odcinkiem drogę przegradzają nam potężne zwaliska ściętych drzew.

Narty przypinamy do plecaków i zaczynamy brnięcie dołem, górą, a czasem bokami  omijając pnie. Przypomina się zeszły rok i zejście z Radziejowej z nartami w garści. Takie kluczenie i jego rwany rytm jest piekielnie męczące. Gdy wydaje się, że barykady już za nami, za zakrętem pojawia się kolejny komplet. Prawie jak żubr, który jest tuż za rogiem. Gdy faktycznie kończymy przeprawę konieczny jest odpoczynek. Z plecaków wyskakuje herbata i łakocie. Mieliśmy ze sobą dwa litry płynów. Idziemy nieco ponad godzinę i już w pierwszej butelce widać dno. Niedobrze...

Kolejny odpoczynek robimy na Hali Koniecznej obok haty. Musimy dorobić herbaty, a poza tym znowu droga dała nam w kość. Gdy minęliśmy ścięte drzewa miało być lepiej. Jednak śnieg, jeszcze sypki po ostatnich opadach, sprawił, że marsz nie był lekki. Musieliśmy się nawet zmieniać na prowadzeniu co kilkaset metrów. Teraz siedzimy i zbieramy siły na dalszą drogę. Mamy na to nieco czasu. Topienie wody ze śniegu nie jest błyskawiczne. W tle słychać szum palnika. My możemy się grzać w słońcu. A jako kontrapunkt służy nasza rozmowa o książkach. Ciepłe słońce, płomienie palnika i książki o zimnych antarktycznych stacjach Polskiej Akademii Nauk...

chata na Hali Koniecznej fot. Pim

Dalej ruszamy stokówką, która trawersuje zbocze poniżej grzbietu Złomistych Wierchów i Radziejowej. Marsz nadal jest siłowy i wymaga zmian na prowadzeniu. Mozolne brnięcie rekompensuje nam piękny widok na północny wschód. Gdy dochodzimy poniżej Przełęczy Długiej i chcemy podejść na nią okazuje się, że nie będzie to proste, a może nawet i niemożliwe. Ścieżki, którą chcieliśmy to zrobić nie widać w gęstym lesie, który zalegają zwały śniegu. Dochodzimy do wniosku, że czas na kolejną przerwę. mamy ciepłą kaszę w sosie z kabanosem. Na tę wyrypę zabrałem termos na jedzenie. Pora sprawdzić jak się taki posiłek zimą ma w stosunku do kanapek i słodkich przekąsek. Racząc się obiadem dochodzimy do wniosku, że przy zastanych warunkach, Jaworki to dla nas dziś za daleko. Wejście w tym śniegu na przełęcz jest możliwe, jednak zbyt czasochłonne. Obejście szlakami sprawi, że noc zastanie nas na grzbiecie i dołoży kilometrów. Decydujemy się na wariant awaryjny i dojście do schroniska na Przechybie. Argument za taką decyzją jest jeszcze jeden. Pim jest świeżo po przeziębieniu i nie ma dziś najlepszego dnia...

fot. Pim

fot. Pim

Dalszy ciąg to sprawny powrót po własnych śladach i mozolne wejście  na grzbiet. W promieniach zachodu osiągamy Złomiste Wierchy. Resztki słonecznego blasku pięknie rozświetlają Dolinę Popradu i góry po jej drugiej stronie. Wchodzimy na GSB, które jest mocno przedeptane, a w niektórych miejscach biegnie nim wąska koleina. Rowek jest strasznie upierdliwy i sprawia, że teraz ja odczuwam coraz mocniej zmęczenie. Powoli wchodzę w tryb auto. Coraz gorzej panuję nad nartami, a ciężki plecak szarpie mną na wszystkie strony. Co jakiś czas tracę równowagę i muszę się zbierać ze śniegu. Żeby to było takie łatwe. Z tym tobołem nie jestem w stanie wstać szybko. Za każdym razem wypinam się z uprzęży plecaka i gdy już stoję zakładam go na plecy. Nie daję jednak za wygraną i dalej idę na nartach. W pewnym momencie deski wyprzedzają mnie gwałtownie, a ja siadam na czterech literach z rozmachem. Kładę się na plecaku i mówię do Michała, że jest mi wspaniale w tej pozycji. Niestety, to nie miejsce na relaks i trzeba wstać. Niebawem dochodzimy do schroniska.

fot. Pim

Wnętrze budynku wita nas ciepłem i gwarem stołówki. Po deserze schodzimy do sutereny na nasze komnaty. Ostała się dziś jedynie sala zbiorowa zwana lokalem zastępczym. Dla nas to istne luksusy. Grube sprężynowe materace, dostęp do grzejników i nasze śpiwory zagwarantują nam komfortową noc. Dodatkowo ta część budynku jest zaciszna, a pomieszczenie zastępcze okupujemy tylko my dwaj. Możemy wysuszyć ciuchy i foki. Na nasze kije i narty też znajdzie się miejsce. O tempora, o mores, żeby człowiek w schronisku musiał pilnować butów i sprzętu przed amatorami cudzej własności! Przychodzi także czas na naradę nad tym co planujemy na kolejny dzień. Coraz bardziej doceniamy nasze lokum. Wszystko za sprawą hałasów i śpiewów dobiegających z wyższych kondygnacji...

Ku naszemu zaskoczeniu schronisko o piątej rano jest pełne rannych ptaszków. Godne podziwu biorąc pod uwagę, że balowali do późna. My spokojnie pakujemy plecaki, szykujemy jedzenie na drogę i zjadamy owsiankę. Tuż przed wyjściem kleimy suche foki i zostawiamy salę zastępczą w stanie niemal pierwotnym. Jak się później okaże coś jednak po sobie zostawiamy. Podjęliśmy decyzję, że schodzimy w kierunku Piwnicznej. Mamy stamtąd dogodne połączenie - Pim do samej Warszawy, a ja do Tarnowa gdzie mogę się komfortowo przesiąść w pociąg do Rzeszowa. No cóż, Małe Pieniny tym razem nie dla nas. Przyjdzie nam jeszcze poczekać na realizację tego planu.

Michał napędzany poranną owsianką na odcinku między schroniskiem a Przełęczą Długą dostaje iście rajdowego przyspieszenia. Ja przez to zostaje nieco z tyłu. Ale nic to, widzimy się na wzajem, a i szlak jest ewidentny. Pogoda jest wyżowa i na wszystkie strony można oglądać tak bliski jak i daleki świat. Jest on tym piękniejszy, że oświetlony wschodzącym słońcem. Nieco sił wysysa z nas ostatnie zejście do narciarskiego trawersu kopuły Radziejowej. Pamiętamy z zeszłego roku, że jest ono strome i pełne nierówności. Wolimy przeto wziąć narty na ramie i te kilkaset metrów zrobić z buta. Nim zjedziemy w trawers robimy sobie krótką przerwę. Jesteśmy w okolicy, w której wyszlibyśmy gdyby wczorajszy plan wypalił. W Pimie budzi to poczucie lekkiej frustracji i musi na nowo rzecz ułożyć w sobie.

fot. Pim

fot. Pim

Po odpoczynku zaczyna się chyba najprzyjemniejszy fragment całego dnia. Tak jak w zeszłym roku trawers między Przełęczą Długą a Przełęczą Żłobki daje mnóstwo frajdy z pokonywania go na nartach. Zaczyna się od łagodnych zjazdów, by dalej prowadzić malowniczo wciętą w zbocze Radziejowej stokówką. Czysta przyjemność! Gdy docieramy na Żłobki stwierdzamy, że tam jak zwykle wieje. Krótkie strome podejście, kolejny trawers i jesteśmy w okolicy Wielkiego Rogacza. Robimy znów odpoczynek. Zachęca do tego miejsce, w którym możemy grzać się w intensywnym słońcu. Mijają nas piesi turyści w tym leciwy jegomość i para w mocno średnim wieku. Staruszek nie jest zbyt żwawy, co nie przeszkadza mu wybierać się na królową Sądeckiego. A jegomość stanowiący męską połowę pary ma jakieś problemy z chodzeniem. Mimo to widać na jego twarzy radość z wędrowania...

fot. Pim

fot. Pim

Drogę na Niemcową ponownie zaczynamy niosąc narty w garści. Nie trwa to zbyt długo. Początek po wpięciu się w deski wygląda obiecująco. Nachylenie nie jest zbyt duże i pozwala na miłe kontrolowane zjazdy. Jednak po jakimś czasie droga jest dla mnie udręką. Nawiane muldy śniegu sprawiają, że znowu zaczynam walczyć ze sprzętem, tak tym na nogach jak i tym na plecach. Kilka razy tracę równowagę, kilka razy wbijam się dziobami w muldę. Efekt niezmiennie jest ten sam, mianowicie konieczność wygrzebywanie się ze śniegu. Wypięcie plecaka, konieczność wstania, założenie wora i pozbieranie kijków. Jak w kinie, niby miejsce, historia i bohaterowie inni a schematy te same od lat. Chyba jednak wczorajszy dzień dał mi bardziej w kość niż myślałem. Za to Pim jest świeży jak szczygiełek. Na przekór moim popisom tryska siłą i techniką. W końcu docieramy na łąki Niemcowej i tu kończy się gehenna. Śnieg jest równy jak stół i pozwala na spokojny marsz na nartach. Tu, jakże by inaczej, ponownie planujemy przerwę. Tym razem to pauza na obiad. Mamy w termosie zrobione dwa liofilizaty. Jednak na Niemcowej wieje. Michał wypatruje poniżej kulminacji miejsce w lesie mocno oświetlone słońcem, Pewno będzie tam ciepło i bezwietrznie. Trzeba tylko tam zjechać. Nic trudnego, stok jest gładki i niezbyt stromy. Kolega rusza pierwszy by po chwili wygrzebywać się z upadku. Jadąc nagle jedna narta wpadła mu pod śnieg. Ugrzęznął powyżej kolana i jeszcze zaplątał się w przykryte puchem krzaki. Okazuje się, że śnieg mimo pozornej jednorodności na całym stoku ma różną konsystencję. Kołderka ma fragmenty bardziej zwarte poprzedzielane pasami istnego pudru. Po chwili i ja zaliczam podobną glebę nieco w bok od Michała.

Po posiłku ruszamy z buta w stronę Piwnicznej. Zakładamy, że teraz już nie będzie warunków na narty. Po kwadransie jednak wpinamy się ponownie w deski. Pewno na naszą decyzję miał niejaki wpływ fakt, że przez ten kwadrans brodziliśmy w śniegu powyżej kolan. Im niżej schodzimy, tym ładniejsze widoki na drugą stronę Doliny Popradu zaczynają się otwierać przed nami. Stajemy wreszcie na przełamaniu stoku. Znaki szlaku narciarskiego ostrzegają przed stromymi zjazdami. Tym razem już na dobre zdejmujemy narty i do samej Piwnicznej ich nie zakładamy. Szlak jest mocno przedeptany. Co czas jakiś mijamy grupki turystów korzystających z pięknego dnia. Na końcu zaś spotykamy grupkę dzieci pod opieką dwóch pań, które towarzyszą nam aż do pierwszych zabudowań jadąc na sankach. W międzyczasie przypięliśmy narty do plecaków i fakt ten nie pozostaje bez odzewu. Obaj mamy narty wpięte tylko z jednej strony co powoduje ból w moim lewym barku...

Dwa intensywne dni, piękna pogoda i, no właśnie, sporo doświadczeń do przemyślenia. Mimo, że z planów wyszło bardzo niewiele, to nie wróciłem do domu z poczuciem porażki lub zawodu. Może to nasz wiek (razem mamy ponad osiem krzyżyków na karku) sprawia, że lepiej radzimy sobie z frustracją wynikającą z sytuacji, w których musimy zmienić nasze plany. Wyszło tak, że zamiast biadolić zrobiliśmy tyle na ile pozwalał czas, nasza kondycja i zastane warunki. Nie było tego ani odrobinę mniej czy więcej. To było wtedy nasze maksimum fizyczne i psychiczne, które uwzględniało margines rozsądku oraz bezpieczeństwa. Wróciłem do domu zmęczony i z poczuciem dobrze wykorzystanego czasu. A że nasze plecaki zawierały znacznie więcej bagażu niż było trzeba, to wyszła nam tura kondycyjna. Jeszcze w środę czułem skutki tej zaprawy...

fot. Pim

ps

W schronisku Pim pod poduszką zostawił sweter puchowy. Znalazł go jednak kolega z forum, który w najbliższym urzędzie pocztowym odesłał go właścicielowi... Wraca wiara w ludzi!

luty 2020 r.