Wielki Las

W Czudcu jestem chwilę przed ósmą. Jest zimno, wilgotno i mgliście. Drogę miejscami pokrywa szron, a miejscami śliska warstwa ściętej wilgoci. Na ulicach jak to w niedziele bladym świtem nie ma prawie nikogo. Gdy przecinam drogę wojewódzką zaczynam piąć się pod górę. Jednocześnie powoli przebija się słońce, które o dziwo nawet lekko grzeje.

 

Pławić się w tym dobroczynnym ciepełku jest mi dane tylko do momentu wejścia w las. Ale wtedy jestem już rozgrzany marszem na tyle, że cień kniei ze swym chłodem nie robią na mnie wrażenia. Szeroka dobrze utrzymana droga prowadzi mnie nadal w górę. Mijam partie lasu składające się z drzew liściastych by dalej wejść w obszar iglaków i tak na przemian. Mimo, że jest tu rezerwat to także jest prowadzona wycinka. I właśnie na placu zrywkowym robię sobie przerwę śniadaniową. Jest tu też ambona. Nic, tylko rezerwat pełną gębą. Pałaszuję gumowatą bułkę pizzową. Zapijam ją herbatą z termosu myśląc, że dojście tu zajęło mi dobrą godzinę i w większości był to asfalt. Ale tak to jest na pogórzach. Żeby dostać się w ciekawe miejsce często trzeba zmierzyć się z marszem twardymi nawierzchniami. Mam cichą nadzieję na łaskawszy teren przez resztę dnia.

 

Ruszam dalej i po chwili wchodzę w rozświetlony obszar, w którym ponownie czuć ciepło słońca. Mijam kilka tablic informacyjnych i odbicie ścieżki przyrodniczej. gdy wchodzę na grzbiet znajduję miejsce piknikowe. Jest solidna wiata z ławkami i miejsce na ognisko. Od razu myślę sobie, że biwak tu jest wskazany. Zaglądam do środka i utwierdzam się w przekonaniu. A nawet jeśli nie biwak to miejsce kusi spokojem i oddaleniem aby kiedyś w tygodniu wpaść na kawę. A może wiosną zabrać tu dziewczyny i wziąć Piotrka w nosidełku? Pożyjemy zobaczymy...

 

Dalej idę leśnym grzbietem wysoczyzny. Tu także mam do dyspozycji wyraźną szeroką drogę. W większości tonie ona w cieniu, który utrzymuje lekki przymrozek. Dzięki temu warstwa ziemi na trasie nie zamienia się w breję. Wystarczy jednak kawałeczek w słońcu, by doświadczyć tego nieprzyjemnego stanu. Las mimo, że to grudzień wygląda raczej jesiennie. Jest ładnie, ale chciałoby się nacieszyć oczy śniegiem. Kawałek od wiaty mijam się z trzema biegaczami. Nic dziwnego, bo okolica jest wprost stworzona do trenowania. Świetnie nadaje się także na rower lub narty biegowe.

 

Wreszcie kończy się leśna sielanka i wchodzę w przysiółek i na asfalt. Szkoda, było mi przyjemnie wędrować lasem. Smutek jednak nie trwa długo. Moja droga do Rzeszowa ponownie skręca w knieję. Ale przestaje mieć choćby pozór wygody, a po chwili nawet zmarznięte muldy i koleiny znikają w środku nigdzie. Wykorzystuje telefon i zaczynam iść na azymut. Nim dojdę do następnego punktu z wyraźną drogą przychodzi mi plątać się po wądołach i skakać nad strumieniami. Ale nic to, jest ciekawie i zawsze to jakaś przygoda.

 

 Ponownie przechodzę przez przysiółek, by wspiąć się na grzbiet górujący nad nim. Tym razem ścieżka prowadzi trawiastym zboczem i ostatni raz wprowadza mnie w las na szczycie. Po parunastu minutach wychodzę na znaną mi z rowerowych i pieszych wypadów drogę w okolicach Niechobrza. Teraz zacznie się gehenna. Czeka mnie przejście przez pola. Droga w tamtym rejonie lubi być błotnista. A konsystencja błota taka, że migiem oblepia buty i człowiek idzie na gruntowych koturnach. Moje obawy nie są ani o jotę przesadzone. Gdy wychodzę na cywilizowany chodnik w Nosówce każdy z moich butów jest przynajmniej o pół kilograma cięższy. Tupanie i energiczne machanie  nogami przynoszą raczej marne skutki i wiem, że będę musiał poświęcić nieco czasu nad umywalką w domu, żeby pozbyć się skutecznie błotnej maseczki z polnego spa. Ale czy to wygórowana cena za pyszną wędrówkę i poznanie nowej ciekawej okolicy?..

grudzień 2020 r.