Borem, lasem

W plecaku mam poncho i spodnie membranowe. Ostatni czas był bardzo deszczowy i nadal nad okolicą wisi ryzyko opadów. Na nogach w obawie przed błotem mam wysokie buty, a w bagażu krótkie ochraniacze. Kije mimo marszu po płaskim też będą nie od parady. Ale prócz szpeju mam coś smacznego, termos z aromatyczną herbatą i kuchenkę, żeby zaparzyć sobie świeżą kawę. Zapowiada się miłe leśne popołudnie...

W punkcie startu jestem w okolicach trzynastej. Budy Głogowskie, jak  to mała wioska na uboczu, są senne i spokojne. Szybko zostawiam je za sobą i docieram do skrzyżowania mojej drogi z szosą na Tarnobrzeg. Pierwsze dwa kilometry potwierdzają moje obawy. Na drodze jest mnóstwo głębokich kałuż. Niektóre da się obejść, a niektóre trzeba przebrodzić. Myślę sobie, że przez nie moje tempo nie będzie zbyt szybkie. Jednak gdy mijam ruchliwą drogę wchodzę na bardziej piaszczyste dukty, które elegancko pochłonęły wodę z nocnych opadów. Tu też spotykam kilkoro rowerzystów i spacerowiczów. Będą to jedyne osoby spotkane w trakcie wędrówki. Las jest pełen hałasu. Wszystko przez drogi.

Kolejny fragment przyjdzie mi maszerować poboczem jednej z nich. Liczę na to, że nie będzie to zbyt uciążliwe. Droga prowadzi do miejscowości na uboczu, a poza tym jest dzień wolny od pracy. Niestety moje nadzieje okazują się płonne. Ruch jest zaskakująco duży. Gdy ponownie po godzinie skręcam na łąki i w lasy odczuwam ulgę. Tym większą, że tu już nie słychać samochodowych hałasów. Gdy oddalam się nieco od Przewrotnego, a między drzewami wypatruję miłe miejsce, postanawiam zrobić sobie przerwę na małą czarną.

W brzuchu przyjemnie ciążą kanapki, szlak jest wyraźny, a okolica tchnie spokojem. Czego chcieć więcej? Może przydałoby się nieco mniej kałuż na drodze. Ponownie wchodzę w ich zagęszczenie. Na szczęście dobre buty i teren po bokach drogi pozwalają sprawnie radzić sobie z nimi. Robi się coraz ciemniej. Ale jestem już blisko dobrze mi znanych okolic. Nie muszę więc w żaden sposób przyspieszać.

Gdy wychodzę na niebieski szlak do Głogowa Małopolskiego znowu witam się z asfaltem i muszę wyciągnąć czołówkę. Jest jeszcze na tyle widno, że jej światło nie jest mi konieczne do marszu. Potrzebuję go dla bezpieczeństwa. Odpalam czerwoną diodę i idę dalej. mam nadzieję, że niebieskim szlakiem spokojnie dotrę do miasteczka. Niestety nawigacja płata mi figla. Tam gdzie każe mi skręcić szlaku brak. Po krótkich poszukiwaniach daję za wygraną i postanawiam dalej iść wzdłuż asfaltu. Cóż nie jest to przyjemne, ale nie mam czasu na zabawę w tropiciela różnic między wirtualnym trackiem a rzeczywistością. Przede mną jeszcze parę kilometrów, a pociągi nie mają w zwyczaju czekać na spóźnialskich...

listopad 2019